تاریخچه اولین ظرف یکبار مصرف در دنیا

اولین ظرف یکبار مصرف کشف شده در دنیا، به کشور چین بر می گردد . در این کشف لیوان هایی کاغذی دارای نقش و نگار کشف شدند، متخصصان معتقدند تاریخچه آنها به دوقرن قبل میلاد مسیح بر می گردد که توسط امپراطوری چین ساخته شده بود. ساخت این لیوان ها بعد اختراع کاغذ بوده.لیوان کاغذی به عنوان  “چیه پی” شناخته شده و برای سرو چایی در اندازه و رنگ های متفاوت با طرح های زینتی آراسته میشد. مدرک یا شواهد متنی از لیوان کاغذی در توضیحات متصرفات خانواده یو از شهر هانگژو ظاهر شده است.

قرن 19

اما به طور کلی اختراع اصلی را باید در قرن نوزدهم دانست زیرا در این قرن و طی این سال ها بود که ظروف یکبار مصرف شروع به تولید انبوه و روند جهانی شدن پیدا کرد.

ظرف یکبار مصرف

این سیر تکاملی در سال 1876 توسط “هرمن هنشل” یک صحاف آلمانی انجام شد، او برای اولین بار یک بشقاب کاغذی را اختراع کرد بعد ها در سال 1908 ساموئل کرومباین که افسر بهداشت عمومی در کانزاس بود، در قطاری یکی از بیماران خود را که مبتلا به سل بود در حال نوشیدن آب با یک جام را دید که دقیقا پشت سر وی دختری جوان منتظر نوشیدن آب با همان جام بود. این صحنه کرومباین را تحت تاثیر شدیدی قرار داد تا طرحی را اجرا کند که به واسطه آن استفاده از ظروف مشترک در مکان‌های عمومی ممنوع شود تا بتوان برای آن جایگزینی پیدا کند. در راستای همین طرح او، لوئلن و مور پیشنهاد ساخت لیوان های کاغذی را دادند بعد از قبولی و تایید، نام آن را لیوان سلامتی نهادند.

قرن 20

بعدها این طرح در ابعاد گسترده تجارت سازی شده و از بشقاب و کاسه یکبار مصرف کاغذی به ساخت قاشق و چنگال چوبی و دورپیچ کاغذی غذا در دهه 1930 انجامید که برای صرف ناهار مردان و زنانی بود که در پروژه‌های سدسازی، جاده‌سازی و پل‌سازی یک شرکت بزرگ عمرانی در آمریکا مورد استفاده قرار می گرفت. در دهه بعد از آن هم کارمندان وزرات دفاع از اولین ظروف یکبار مصرف استفاده کردند.

 

 

ظرف یکبار مصرف

در سال ۱۹۱۸ فراگیری آنفولانزای اسپانیایی همه چیز را تغییر داد. این همه گیری بیماری توانست در سراسر دنیا ۵۰ تا ۱۰۰ میلیون انسان را از پای درآورد. در سراسر زمین، از هر ۲۰ نفر یک نفر به دلیل آنفولانزای اسپانیایی جان خود را از دست داد. در ایالات متحده تقریباً یک نفر از هر سه نفر به این بیماری مبتلا شد و بیش از نیم میلیون نفر جان خود را از دست دادند. در این زمان بود که افراد به شکلی خاص به بهداشت توجه کردند و انواع لیوان کاغذی ناگهان به بخشی بسیار مهم از زندگی تبدیل شد

پس از جنگ جهانی دوم، مواد اولیه ساخت ظرف یکبار مصرف مانند پلاستیک و پلی‌استایرن به دلیل خواص منحصر به فرد خود مانند شکل‌پذیری و وزن سبک، جایگاه خوبی در صنعت ساخت ظروف یکبار مصرف راه پیدا کردند. این صنعت به سرعت توسط تهیه‌کنندگان و مصرف‌کنندگان مواد غذایی گسترش یافته و انواع ظروف یکبار مصرف در اشکال و ابعاد مختلف ساخته و روانه بازار شد.

ظروف کاغذی که در ابتدا از محصولات نفتی تولید شده بودند به دلیل آلودگی زیستی ، متوقف شده و از ظروف با پایه ی گیاهی سلولزی استفاده می شود که قابل بازیافت است استفاده می شود.

ظرف یکبار مصرف

قرن 21

تغییرات گسترده در تولید لیوان‌های کاغذی و پلاستیکی در طول چند دهه گذشته رخ داده است. سازمان حفاظت محیط زیست نشان می‌دهد که تولید کاغذ بیشتر از 300 درصد از سال 2007 نسبت به 1907 افزایش یافته است. بیش از یک میلیون کاغذ در سال 2007 تولید شده که شامل ظروف و لیوان کاغذی است که تقریبا همه آنها دور انداخته شده است. همچنین بیش از 800.000 تن ظروف و لیوان پلاستیکی تولید شده که بیشتر آنها دور ریخته شده است.

لیوان کاغذی

یکی از مزیت‌های لیوان کاغذی این است که می‌توانند زیست‌ تخریب‌ پذیر باشند. بدین معنا که در طول زمان تجزیه شده بدون اینکه آسیب به محیط زیست بزنند. به دلیل حجم قابل توجه لیوان‌ های تولید شده تأثیر آنها بر روی دفن زباله هم نگران‌کننده است. لیوان‌های کاغذی را می‌توان برای نوشابه‌های گرم و سرد استفاده کرد. اغلب لیوان‌ های کاغذی دارای لایه مومی‌ شکل برای افزایش دوام آنها هستند اما این مواد ضد آب می‌توانند باعث شوند لیوان‌ ها سخت‌ تر بازیافت شوند. هر دو لیوان‌های کاغذی و پلاستیکی می‌توانند از مواد قابل بازیافت ساخته شوند که آنها را گزینه بهتری برای محیط زیست نسبت به تولید مرسوم می‌کند. مواد قابل بازیافت باعث صرفه‌جویی در انرژی از طریق عدم نیاز به به دست آوردن مواد خام می‌شوند. بازیافت مواد همچنین مقدار زباله موجود در محل دفن را کم می‌کند.

ظرف یکبار مصرف

امروزه استفاده از ظرف یکبار مصرف بسیار رایج شده و حتی در گردش و تفریح هم جایگاه خود را پیدا کرده‌اند.

کمتر کسی امروزه میتواند ادعا کند که ظروف و مواد یکبار مصرف در زندگی او نقشی ندارند. اگر به خودمان و دور اطرافمان نگاهی بیاندازیم متوجه می‌ شویم که شاید 70 درصد مواد دور و برمان متشکل از مواد پلاستیکی و یکبار مصرف است. به گونه‌ای که شاید زندگی بدون آن ها دور از تصور و عجیب به نظر برسد.

امید است که با رعایت و کنترل میزان استفاده بتوانیم زمینی پاک و سالم داشته باشیم.